Jako student i obywatel Kraju Świata musisz znać przysięgę młodzieży i słyszeć o niej, prawda ?! Tak, Youth Pledge jest kamieniem milowym w historii światowego ruchu niepodległościowego. To zobowiązanie jest uważane za krystalizację ducha, aby potwierdzić ideały ustanowienia kraju światowego.
Samo „zobowiązanie młodzieży” to decyzja II Kongresu Młodzieży, który odbył się przez dwa dni, a mianowicie 27-28 października 1928 r. W Batavii (Dżakarta). Decyzja ta potwierdza ideały „ojczyzny świata”, „narodu świata” i „języka świata”. Ponadto oczekuje się, że decyzja ta stanie się zasadą dla każdego „Światowego stowarzyszenia narodowego” i „zostanie nadana w różnych gazetach i przeczytana przed spotkaniami stowarzyszeń”.
Skąd więc wzięło się określenie „Youth Pledge”? Termin Youth Pledge nie pojawia się w decyzji kongresu, ale jest podawany później.
Sformułowanie Kongresu Obietnic Młodzieży zostało napisane przez Muhammada Yamina na kartce papieru, którą przekazano Soegondo, gdy p. Sunario przemawiał podczas ostatniej sesji kongresu (jako wysłannik harcerski), szepcząc do Soegondo: „Ik heb een eleganter formulering voor de resolutie (mam bardziej eleganckie sformułowanie tej decyzji Kongresu)” - powiedział. Soegondo następnie parafował dokument, na znak, że zgadza się z propozycją Muhammada Yamina. Przed ostatecznym przekazaniem innym również do wstępnej zgody.
Soegondo przeczytał przysięgę, zanim w końcu został szczegółowo wyjaśniony przez Yamina. Początkowo krótkie sformułowanie Yamina było nazywane „zobowiązaniem młodości”, które później zostało zmienione przez Yamina na „Przysięga młodości”.
Przysięga Młodzieży została zapoczątkowana po tym, jak ludzie wykształceni na świecie zobaczyli wiele ludzi cierpiących z powodu pojawienia się polityki etycznej.Młodzież wykształcona na całym świecie podjęła inicjatywę, aby wykonać ruchy za pośrednictwem prasy i kilku kongresów, aż narodziła się przysięga młodzieży, która była pierwszym kamieniem milowym jedność i integralność tego narodu. Dzięki ich wysiłkom i ciężkiej pracy udało się młodzieży stać się pionierami jedności narodowej
Pierwszy Kongres (I) odbył się w 1926 r. Językiem jedności. Muhammad Yamin zaproponował następnie język malajski. Jednak nazewnictwo „Bahasa Melayu” zostało skrytykowane przez jednego z uczestników kongresu, Tabrani Soerjowitjitro. Według Tabrani, jeśli kraj nazywa się Światem, naród nazywa się Światem, to język ten należy nazywać językiem świata, a nie językiem malajskim, mimo że elementy są malajskie. W decyzji pierwszego kongresu ostatecznie stwierdzono, że o ustaleniu języka jedności zadecyduje drugi kongres.
Sam Drugi Kongres Młodzieży odbył się w dniach 27-28 października 1928 r. W trzech etapach: pierwsze spotkanie odbyło się w budynku Katholieke Jongelingen Bond w Waterlooplein (obecnie Lapangan Banteng), a następnie przeniosło się do Oost Java Bioscoop w Konigsplein Noord (obecnie Jalan Medan Merdeka Utara), a następnie nowy budynek 106 Kramat został wykorzystany na trzecie spotkanie, a także na zamknięcie spotkania.
Od pierwszego do trzeciego spotkania II Kongres Młodzieży wygłosił 15 prelegentów, którzy dyskutowali na różne tematy. Wśród znanych mówców byli Soegondo Djojopespito, Muhammad Yamin, Siti Sundari, Poernomowoelan, Sarmidi Mangoensarkoro i Sunario.
W tym czasie działało również wiele organizacji młodzieżowych i harcerskich, w tym Jong Java, Jong Ambon, Jong Celebes, Jong Batak, Jong Sumatranen Bond, Jong Islamieten Bond, Sekar Roekoen, PPPI, Betawi Youth i inne.
Postawa rządu po Przyrzeczeniu Młodzieży
Nic się nie zmieniło w nastawieniu rządu, nawet po Drugim Kongresie Młodzieży. Van Der Plass, urzędnik kolonialny odpowiedzialny za sprawy kolonii, nie docenił kongresu młodzieży i jego decyzji. Sam Van Der Plass śmiał się z decyzji kongresu, aby uczynić język świata językiem ujednoliconym, biorąc pod uwagę, że niektórzy mówcy na kongresie faktycznie używali języka niderlandzkiego i języka regionalnego.
Na przykład Soegondo, mimo że poproszono go o przewodniczenie rozprawy i próbował posługiwać się językiem świata, miał trudności z dobrym mówieniem w tym języku. Mimo to w przypadku Siti Sundari, która była jednym z mówców na II Kongresie Młodzieży, nadal używa języka niderlandzkiego.
Ale to nie trwa długo. Dwa miesiące później, jak napisał dr Keith Foulcher, wykładowca na Wydziale Świata na Uniwersytecie w Sydney w Australii, Siti Sundari zaczęła używać języka świata.
Potem historia dowiodła, że przyrzeczenie młodzieży stało się zjednoczeniem narodu światowego w walce z kolonializmem.
