Mówienie o elektryczności i magnetyzmie byłoby niekompletne bez podania nazwiska Michaela Faradaya, jako jednego (oprócz Josepa Henry'ego) osoby, która odkryła, że zmiany w polach magnetycznych spowodują indukcję prądów elektrycznych. Dzięki jego usługom ten brytyjski naukowiec otrzymał także przydomek „Ojciec Elektryczności”. Jaka jest więc historia jego życia?
Michael Faraday urodził się 22 września 1791 roku w Newington Butts w Londynie. Urodzony jako trzecie z czworga dzieci Faraday otrzymał niewielkie wykształcenie. Mimo to niekoniecznie odrywa go to od nauki. W wieku 14 lat rozpoczął praktykę jako introligator i sprzedawca. Praca, która później doprowadziła go do „zapoznania się” z wieloma książkami. Stamtąd rozwinął ciekawość nauką.
W wieku 20 lat Faraday rzucił naukę i wziął udział w wykładzie Humphry'ego Davy'ego. Stamtąd skontaktował się z Davy'm i ostatecznie został jego asystentem, gdy naukowiec doświadczył upośledzenia wzroku z powodu trójchlorku azotu. I od tego miejsca w końcu rozpoczął swoją niezwykłą historię życia.
Michael Faraday studiował różne dziedziny nauki, w tym elektromagnetyzm i elektrochemię. Wynalazł także to, co stało się palnikiem Bunsena, który był używany prawie we wszystkich laboratoriach naukowych jako praktyczne źródło ciepła.
Faraday intensywnie pracował w dziedzinie chemii. Gdzie znalazł inną substancję chemiczną, a mianowicie benzen i skroplony chlor gazowy. Skraplanie chloru gazowego ma na celu ustalenie, że gaz jest parą cieczy, która ma niską temperaturę wrzenia i zapewnia bardziej precyzyjną podstawową koncepcję zbierania cząsteczek.
(Przeczytaj także: Poznaj Hansa Christiana Oersteda, twórcę eksperymentu Oersted)
Co więcej, Faraday określił również skład hydratu klanu chloru. Jest także odkrywcą Prawa elektrolizy i spopularyzował pojęcia anoda, katoda, elektroda i jon. Był pierwszym, który zbadał nanocząstki metali.
Elektryczność i magnetyzm
Faraday zasłynął z pracy nad elektrycznością i magnetyzmem. Jego pierwszy eksperyment polegał na skonstruowaniu konstrukcji stosu galwanicznego z 7 i pół centa, które zostały ułożone razem z 7 arkuszami cynku i 6 arkuszami papieru na bazie solanki. Dzięki tej konstrukcji był w stanie rozłożyć siarczan magnezu.
W 1821 roku Hans Christian Ørsted opublikował zjawisko elektromagnetyzmu. To właśnie stąd Faraday rozpoczął badania mające na celu stworzenie urządzenia mogącego wytwarzać „rotację elektromagnetyczną”. Jednym z narzędzi, które udało mu się wynaleźć, był silnik jednobiegunowy.
W tym narzędziu występuje ciągły ruch kołowy spowodowany przez magnetyczną siłę kołową wokół kabla, która jest rozciągnięta do kałuży rtęci, w której magnes został wcześniej umieszczony w kałuży. Następnie kabel będzie się obracał wokół magnesu, gdy prąd elektryczny będzie dostarczany z akumulatora. To odkrycie jest podstawą obecnej technologii elektromagnetycznej.
Faraday dokonał nowego przełomu, kiedy nawinął dwie oddzielne cewki drutu i odkrył, że pierwsza cewka była poddawana działaniu prądu, podczas gdy druga cewka była zasilana prądem. Jest to obecnie znane jako wzajemna indukcja. Wyniki tego eksperymentu pokazały, że „zmiany w polu magnetycznym mogą wytworzyć pole elektryczne”, które zostało następnie stworzone przez Jamesa Clerka Maxwella jako model matematyczny i znane jako prawo Faradaya.
Źródło: Wikipedia
