Lubisz słuchać lub czytać zabawne historie? Śmieszne historie mają na celu zabawę, tak aby ci z nas, którzy je słyszeli lub czytali, poczuli się łaskotani do śmiechu. Okazuje się jednak, że śmieszne historie są również używane jako medium krytyki społecznej. Jeden z nich jest w anegdotycznych tekstach.
Anegdotyczne teksty to zabawne historie z udziałem postaci lub ludzi. Celem jest udzielenie lekcji. Chociaż postacie w tym tekście są czasami zaczerpnięte z postaci publicznych lub znanych osób, wydarzenia w tekście niekoniecznie są oparte na rzeczywistości. Mimo to ustawienia w tym tekście są zwykle oparte na rzeczywistych sytuacjach. Krytyki zawarte w anegdotycznym tekście są spakowane w żarty, dzięki czemu nadal są zabawne i mogą być źródłem nauki.
(Przeczytaj także:Rozpoznawanie elementów tekstu ekspozycyjnego)
To właśnie odróżnia anegdotyczne teksty od ogólnie humorystycznych opowieści. Żartobliwe historie mają po prostu wywołać śmiech, więc zawierają także zabawne fikcyjne incydenty. Jednak anegdotyczne teksty nie tylko intrygują, ale także ujawniają prawdę. Chociaż ten tekst jest również fikcyjny, zwykle jest inspirowany określonymi zjawiskami lub wydarzeniami.
Przekazując swój cel, anegdotyczne teksty używają ukrytych znaczeń. Znaczenie dorozumiane to intencja lub znaczenie rozmowy, która nie jest jasno wyrażona, ale jest ukryta. Domniemane znaczenie można zrozumieć dopiero po zrozumieniu całej mowy lub pisma. Rzućmy okiem na przykładowy anegdotyczny tekst poniżej.
Wykładowcy będący jednocześnie urzędnikami
W stołówce uniwersytetu rozmawiało dwóch studentów o nazwisku Udin i Tono.
Tono: „Jestem zdumiony wykładowcami nauk politycznych, kiedy naucza zawsze siedzi, nigdy nie chce wstać”.
Udin: „Ach, właśnie zauważyłem”.
Tono: „Czy wiesz, dlaczego?”
Udin: „Może był zmęczony lub jego nogi nie mogły się podnieść”.
Tono: „To nie Din, przyczyna jest taka, że on też jest urzędnikiem”.
Udin: „Dlaczego, jaki jest związek?”
Tono: „Tak, jeśli wstanie, boi się, że ktoś inny zajmie jego krzesło”.
Z powyższego tekstu wiemy, że dwóch studentów mówi o jednym z wykładowców. Jednak tekst nie tylko mówi o wykładowcy politologii, ale także ogólnie o zachowaniu urzędników. Większość urzędników nie chce stracić swoich stanowisk, więc próbują różnych sposobów pozostać na swoich stanowiskach lub miejscach. W rzeczywistości urzędnicy mają kadencję. Jeśli kadencja minęła, muszą chcieć zostać zastąpieni przez kogoś innego.
