Czy kiedykolwiek słyszałeś o nazwie Megalodon? Megalodon (Carcharocles megalodon), co oznacza „duże zęby”, to wymarły gatunek rekina. Szacuje się, że ten rekin żył od około 23 do 2,6 milionów lat temu w okresie od wczesnego miocenu do późnego pliocenu.
Wcześniej Megalodon należał do rodziny Lamnidae, co oznacza, że ten rekin jest blisko spokrewniony z żarłaczem białym (Carcharodon carcharias). Jednak naukowcy zgadzają się teraz, że to zwierzę należy do wymarłej rodziny Otodontidae, a rodzina ta wywodzi się od przodka żarłacza białego z wczesnej kredy.
Jego własny rodzaj jest nadal przedmiotem dyskusji, a autorzy zwykle klasyfikują go jako Carcharocles, Megaselachus, Otodus lub Procarcharodon.
Powołując się na Wikipedię, naukowcy podejrzewają, że megalodon wygląda jak bardziej wytrzymały żarłacz biały, chociaż ten rekin może również wyglądać jak rekin olbrzymi (Cetorhinus maximus) lub żarłacz piaskowy (Carcharias taurus). To zwierzę jest uważane za jednego z największych i najpotężniejszych drapieżników, jakie kiedykolwiek istniały, a jego własne skamieniałości pokazują, że maksymalna długość tego „morskiego potwora” wynosiła do 18 m, podczas gdy średnia długość wynosiła około 10,5 m.
Co więcej, jego duże szczęki mają również siłę zgryzu wynoszącą od 110 000 do 180 000 niutonów. Ich zęby są grube i mocne i ewoluowały, by łapać zdobycz i miażdżyć kości. Możliwe, że rekin ten poluje na duże ofiary, takie jak wieloryby, foki i gigantyczne żółwie.
(Przeczytaj także: Co się stanie, jeśli samolot nie istnieje?)
W przeciwieństwie do żarłacza białego, który atakuje swoją ofiarę z miękkiego spodu, megalodon prawdopodobnie wykorzystuje swoje potężne szczęki do penetracji jam w klatce piersiowej i przebicia serca i płuc ofiary.
Zwierzęta te konkurują z wielorybami jedzącymi wieloryby, takimi jak Livyatan i inne makroraptorialne kaszaloty, a także z mniejszymi starożytnymi orkami, takimi jak Orcinus citoniensis. Możliwość tych konkurentów była jednym z czynników, które doprowadziły do wyginięcia megalodona.
Skamieniałe zęby Megalodona
Na podstawie zapisów z okresu renesansu w formacjach skalnych znaleziono gigantyczne trójkątne zęby, które początkowo mylono ze skamieniałymi językami smoków lub węży. Błąd ten został potwierdzony przez duńskiego przyrodnika Nicolasa Steno w 1667 roku. Rozpoznał skamielinę jako ząb rekina, a następnie wykonał zdjęcie głowy rekina z takimi zębami. Następnie opisał swoje odkrycia w książce Canis Carchariae Dissectum Caput („Odcięcie głowy rekina”), która zawiera również opis zębów megalodona.
Chociaż podaje się, że najstarsze szczątki megalodonu pochodzą z późnego oligocenu około 28 milionów lat temu, wciąż istnieją inne szacunki, które szacują wczesną ewolucję tych rekinów, na przykład 16 milionów lat temu lub 23 miliony lat temu. Uważa się, że megalodon wyginął pod koniec pliocenu, prawdopodobnie około 2,6 miliona lat temu.
Wiadomo, że megalodon preferuje ciepłe wody, więc możliwe jest, że upadek tego gatunku był również spowodowany epokami lodowcowymi, które spowodowały ochłodzenie oceanu, obniżenie poziomu morza oraz utratę miejsca narodzin i wzrostu potomstwa megalodona. Ponadto zmniejszona różnorodność fiszbinowców i przesunięcie obszaru ich występowania do regionów arktycznych mogło zmniejszyć główne źródło pożywienia dla tych zwierząt.
