Batik jako światowe dziedzictwo kulturowe nie można zaprzeczyć, że cieszy się popularnością w oczach świata. Ze względu na swoją popularność batik stał się nawet tożsamością narodu światowego, więc nie będzie przesadą, jeśli UNESCO w końcu opatentowało to jako dziedzictwo humanitarne dla kultury ustnej i niematerialnej. Nastąpiło to 2 października 2009 roku, który później stał się prekursorem Narodowego Dnia Batiku. Jaka jest prawdziwa historia batiku?
Aby uczcić uznanie batiku za oryginalną kulturę świata, kilka urzędów, rządów, a nawet szkół, zwykle nosi lub zaleca się noszenie batiku w określone dni.
Krótko mówiąc, batik nie jest już formalnym strojem na zaproszenia, spotkania czy inne formalne wydarzenia. Batik został teraz przekształcony w materiał i ubrania, które można nosić przy każdej okazji. Batik nie jest już także ubraniem dla rodziców, mogą go nosić również dzieci i młodzież.
Pochodzenie batiku
Batik to w zasadzie ilustrowany materiał, który jest specjalnie wykonany przez napisanie lub wpisanie nocy na tkaninie, a następnie obróbka jest przetwarzana w określony sposób, który ma swoje własne cechy.
Uważa się, że sama nazwa batik ma wiele znaczeń. Jeden z nich kapie lub kapie. Wyraził to W. Kertscher w swojej książce zatytułowanej Batik Industry in Java Island. Ponadto S. Koperberg w książce De Javansche Batik Industrie ujawnił również, że dla Jawajczyków batik pochodzi od czasownika oznaczającego robienie batiku lub robienie kropek. Oznacza to, że batik nie jest tkaniną ani ubraniem, ale procesem tworzenia motywu za pomocą kantowania i wosku lub wosku.
(Przeczytaj także: 5 wyjątkowych faktów stojących za nowym rachunkiem za 75 000 rupii)
Proces wytwarzania batiku był używany jako tradycyjny motyw jawajski od czasów królestwa hindusko-buddyjskiego. Świadczy o tym rzeźba świątyni pochodząca z królestwa hindusko-buddyjskiego z motywami batiku. Fakt ten przekazał G.F. Rouffer w swojej książce De Batikkunst in Nederlandsch-Indie en Haar Geschiedenis.
Zapisy historyczne, które batik rozwijał się ściśle wraz z rozprzestrzenianiem się islamu w okresie imperium Majapahit. Sztuka batiku jest również szeroko znana na świecie, zwłaszcza na Jawie od końca XVIII lub początku XIX wieku. Jednak sama technika batiku jest znana od ponad 1000 lat i prawdopodobnie pochodzi ze starożytnego Egiptu lub Sumeru. Technika batiku jest szeroko rozpowszechniona w kilku krajach Afryki Zachodniej, takich jak Nigeria, Kamerun i Mali. Tymczasem w Azji, takich jak Indie, Sri Lanka, Bangladesz, Iran, Tajlandia, Malezja i na świecie.
Jednak G.P Rouffaer, badacz z Holandii, ujawnił, że tak naprawdę batik ze wzorem zgrzytania jest znany od XII wieku w Kediri na Jawie Wschodniej. Powiedział, że wzór można utworzyć tylko za pomocą kantowania. W XIII wieku szczegółowe tkaniny z motywami przypominającymi wzorki batiku nosiła Pradżnaparamita, posąg buddyjskiej bogini mądrości. Doszedł też do wniosku, że w XII-13. wieku ludzie świata byli już zaznajomieni z technikami batiku.
Początek złotej ery batiku rozpoczął się na początku XIX w. Początkowo batik był produkowany tylko w ograniczonych ilościach i tylko dla rodziny królewskiej. Motywy batikowe, które noszą, również przedstawiają pewne znaczenia, historię i historie. Chociaż istnieją motywy, które mają święte znaczenie i nie mogą być używane przez nikogo.
Jednak stopniowo batik zaczął „opuszczać” pałac. Ludzie z niższych klas "dostali pozwolenie" na noszenie również batiku. Po prostu trzyma się norm i reguł określonych motywów. Zwykły lud nadal nie może wykorzystać specjalnego motywu dla króla i dworzan.
Uzbrojeni w to twórcy batików w końcu stworzyli różne motywy, wzory, kolory i projekty, z których społeczność mogłaby korzystać. Do tej pory rzemieślnicy od batików po projektanci wciąż tworzą nowe motywy batikowe z nowoczesnym akcentem połączonym z tradycyjnymi technikami.
