Historia edukacji na świecie wciąż przechodzi długą przemianę do chwili obecnej. Aby od czasu do czasu sprostać dobrym standardom jakości, wprowadzane są fundamentalne zmiany. Wystarczy spojrzeć na jego historię, od 1945 roku program nauczania na świecie często ulegał zmianom, począwszy od 1947, 1952, 1964, 1968, 1975, 1984, 1994, 2004, 2006. Nie da się tego oddzielić od logicznych konsekwencji zmiany ustrojowe, polityka, społeczno-kultura, gospodarka oraz nauka i technologia w narodzie i społeczeństwie państwowym.
Aby więc uzyskać więcej informacji na temat podróży programu nauczania na świecie od epoki niepodległości do współczesności, rzućmy okiem na następujące wyjaśnienie!
Sam program może być interpretowany jako zestaw przedmiotów i programów edukacyjnych dostarczonych przez dostawcę usług edukacyjnych, który zawiera projekty lekcji, które zostaną przekazane uczestnikom lekcji w jednym okresie na poziomie edukacyjnym. W samym świecie program nauczania jako zbiór planów edukacyjnych musi być rozwijany dynamicznie, zgodnie z wymaganiami i zmianami zachodzącymi w społeczeństwie. Gdzie wszystkie krajowe programy nauczania są projektowane w oparciu o tę samą podstawę, a mianowicie Pancasila i Konstytucję z 1945 r. Różnica polega na głównym nacisku na cele edukacyjne i podejście do ich realizacji.
Program nauczania na świecie od czasu do czasu
Począwszy od 1947 r., Język programu nauczania był nazywany planem nauczania z 1947 r., Używając tego terminu Leer Plan. W języku niderlandzkim oznacza plan lekcji, który jest bardziej popularny niż termin program po angielsku. . W tamtym czasie stosowany program nauczania kładł większy nacisk na kształtowanie charakteru ludzkiego, który był suwerenny i równy innym narodom na świecie.
Jednak program nauczania został po raz pierwszy zastosowany w każdej szkole w 1950 r., Gdzie zawierał tylko dwie główne rzeczy, a mianowicie listę przedmiotów i godzin dydaktycznych, a także schematy nauczania z priorytetem edukacji postaci, świadomości stanu i społeczności, powiązanych tematów. z codziennymi wydarzeniami, zwróceniem uwagi na sztukę i wychowanie fizyczne.
(Przeczytaj także: Poznaj 7 przedmiotów podstawowych z programu nauczania 2013, czym one są?)
Po planie nauczania z 1947 r. W 1952 r. Program nauczania na Świecie został udoskonalony. Zmieniając nazwę na Rentjana Lessons Unraveled 1952. Cechą charakterystyczną tego programu nauczania jest to, że każda lekcja musi zwracać uwagę na treść lekcji, która jest związana z życiem codziennym. Transformacja programu nauczania na świecie rozwijała się coraz bardziej wraz ze zmianami, które nastąpiły w 1964 roku lub pod koniec ery prezydenta Soekarno. Gdzie program nauczania w tym czasie koncentruje się na rozwijaniu kreatywności, gustu, intencji, pracy i moralności (Pancawardhana). Przedmioty są podzielone na pięć grup obszarów nauki: moralny, inteligencja, emocjonalny / artystyczny, umiejętności (umiejętności) i fizyczny. Edukacja podstawowa kładzie większy nacisk na praktyczną wiedzę i czynności funkcjonalne.
W 1968 roku World przeszedł kolejną zmianę programu nauczania. Najważniejsze to zmienić strukturę programu nauczania z Pancawardhana na pielęgnowanie ducha Pancasila, podstawową wiedzę i specjalne umiejętności. Program nauczania z 1968 r. Jest przejawem zmiany orientacji na wdrożenie Konstytucji z 1945 r. Wyłącznie i konsekwentnie jako próba ukształtowania prawdziwych, silnych i zdrowych fizycznie ludzi Pancasila, zwiększających inteligencję i umiejętności fizyczne, moralność, charakter i przekonania religijne. Treści kształcenia ukierunkowane są na działania podnoszące inteligencję i umiejętności, a także rozwijające zdrową i silną sylwetkę.
Podobnie ze zmianami, które nastąpiły w 1975 roku, kiedy realizowany program nauczania był bardziej szczegółowy pod względem metod, materiałów i celów zgodnie z Procedurą Rozwoju Systemu Nauczania (PPSI). W rezultacie każda jednostka studiów jest bardziej szczegółowo opisana: instrukcje ogólne, konkretne cele nauczania (ICT), tematyka, narzędzia edukacyjne, działania związane z nauczaniem i uczeniem się oraz ewaluacja.
W 1984 roku został zrealizowany program nauczania na Świecie podejście oparte na umiejętnościach procesowych. Chociaż priorytet podejścia procesowego, ale cel pozostaje ważnym czynnikiem. Ten program jest często nazywany „rozszerzonym programem nauczania 1975”. Pozycja studenta umieszczona jako przedmiot studiów. Od obserwowania czegoś, grupowania, dyskutowania, raportowania. Model ten nosi nazwę Active Student Learning Method (CBSA) lub Student Active Leaming (SAL). Ważną postacią stojącą za narodzinami programu nauczania z 1984 roku jest profesor dr. Conny R. Semiawan, dyrektor Centrum Programowego Ministerstwa Edukacji Narodowej w latach 1980-1986, który był także rektorem IKIP Jakarta - obecnie Jakarta State University - w latach 1984-1992.
Nowy styl światowego programu nauczania
W latach 90-tych był kamieniem milowym dla zapoczątkowania nowego stylu nauczania na świecie. Charakteryzuje się podziałem etapów lekcji w szkołach z systemem kwartalnym, nauka w szkołach kładzie nacisk na dość zwartą tematykę (zorientowaną na tematy / treści), jest populistyczna, czyli narzuca system nauczania wszystkim uczniom na całym świecie.
W programie z 1994 r. Programy nauczania z lat 1975 i 1984 zostały dodatkowo dopracowane w odpowiedzi na zmiany strukturalne w rządzie, od scentralizowanego do scentralizowanego, co było logiczną konsekwencją wdrożenia ustawy nr. 22 i 25 dotyczące autonomii regionalnej. Jednak połączenie celów i procesu nie zakończyło się sukcesem, więc pojawiło się wiele krytyki, ponieważ obciążenie uczenia się ucznia jest uważane za zbyt duże.
W 2004 r. Uruchomiono program nauczania oparty na kompetencjach (KBK) jako substytut programu nauczania z 1994 r., W którym ten program nauczania oparty na kompetencjach musi zawierać trzy główne elementy, a mianowicie wybór odpowiednich kompetencji, określenie wskaźników ewaluacyjnych określających sukces. osiągania kompetencji i rozwoju uczenia się.
W tym programie nauczania opartym na kompetencjach kładzie się nacisk na osiąganie przez uczniów kompetencji zarówno indywidualnie, jak i klasycznie, zorientowanych na efekty uczenia się i różnorodność. Działania edukacyjne wykorzystują różnorodne podejścia i metody, zasoby edukacyjne to nie tylko nauczyciele, ale także inne źródła, które spełniają elementy edukacyjne.
Co więcej, program nauczania na świecie był kontynuowany w 2006 r. W programie nauczania na poziomie jednostki edukacyjnej (KTSP). Przegląd pod względem treści i procesu osiągania przez uczniów docelowych celów kompetencyjnych do oceny technicznej nie różni się zbytnio od programu nauczania z 2004 roku.
Najbardziej uderzająca różnica polega na tym, że nauczyciele mają większą swobodę w planowaniu lekcji w zależności od środowiska i warunków uczniów, a także warunków panujących w szkole. Wynika to z faktu, że podstawowe ramy (KD), standardy kompetencji absolwentów (SKL), standardy kompetencyjne i podstawowe kompetencje (SKKD) dla każdego przedmiotu dla każdej jednostki edukacyjnej zostały określone przez Ministerstwo Edukacji Narodowej. Tak więc rozwój narzędzi uczenia się, takich jak program nauczania i systemy oceniania, leży w gestii jednostki edukacyjnej (szkoły) pod koordynacją i nadzorem rządu Regencji / Miasta.
Aby poprawić jakość edukacji krajowej, obecnie w programie nauczania stosuje się program dwutorowy, czyli lata 2006 i 2013, w których obecny program obejmuje trzy aspekty oceniania, a mianowicie wiedzę, umiejętności, postawy i zachowanie. W systemie edukacji tym razem materiały dydaktyczne zostały usprawnione, takie jak język świata, nauki społeczne, PPKN oraz dodatkowe materiały, takie jak matematyka.
