Monera jest jednym z królestw w klasyfikacji pięciu królestw systemu biologii, który jest obecnie przestarzały. Członkowie królestwa Monera to żywe istoty składające się z jednej komórki (jednokomórkowej), zgodnie z pochodzeniem greckiego słowa moneres, które oznacza liczbę pojedynczą.
Członkowie tego królestwa zajmują różne siedliska, a nawet ekstremalne siedliska, które nie mogą być zamieszkane przez inne żywe istoty. Większość członków Monera jest prokariotyczna, co oznacza, że mają jądro lub organelle, ale nie mają błony (błony) jądra komórkowego, takiej jak mitochondria, chloroplasty i ciała Golgiego. Ściana komórkowa wykonana jest z peptydoglikanu, który jest odporny na ciśnienie osmotyczne do 25-krotności ciśnienia atmosferycznego. Dlatego inną nazwą Monera jest Prokaryota lub Prokaryotae. Podczas gdy organizmy, które mają już błonę jądrową, nazywane są eukariotami.
Organizmy w królestwie Monera można obserwować tylko pod mikroskopem świetlnym. W niektórych Monera ściany komórkowe zawierają peptydoglikan, a inne nie. Monera dzieli się na dwie grupy, a mianowicie Archaebacteria i Eubacteria.
Archaebacteria
Archebakterie to najstarsze i najprostsze organizmy królestwa Monera. Archebakterie mają ściany komórkowe niezawierające peptydoglikanu. RNA i białka tworzące ich rybosomy bardzo różnią się od bakterii w ogóle i są bardziej podobne do organizmów eukariotycznych.
Archebakterie rozmnażają się poprzez rozszczepienie binarne, tworzenie pędów i fragmentację. Większość Archaebakterii żyje w ekstremalnych środowiskach, takich jak gorące źródła, oceany, kratery, błoto i torf.
(Przeczytaj także: Dowiedz się więcej o Kingdom Protista)
Archebakterie są korzystne, a niektóre są szkodliwe. Niektóre z pożytecznych ról Archaebacteria to ich zdolność do produkcji biogazu, który może być używany jako paliwo alternatywne. Ponadto kilka rodzajów Archaebacteria może być używanych do radzenia sobie z zanieczyszczeniem spowodowanym wyciekiem ropy. Enzymy wytwarzane przez Archaebacteria mogą być również używane do przekształcania skrobi kukurydzianej w dekstryny.
Z drugiej strony, istnieją również szkodliwe Archaebacteria. Niektóre z nich są spowodowane tym, że Archaebacteria mogą uszkadzać żywność konserwowaną solą. Archebakterie są również w stanie przyspieszyć rozkład ryb morskich.
Eubacteria
Kolejną grupą w królestwie monera są eubakterie, które są również określane jako prawdziwe bakterie. Podobnie jak Archaebacteria, eubakterie są prokariotyczne. Ściana komórkowa zawiera peptydoglikan. Członkami eubakterii są bakterie fotosyntetyczne i cyjanobakterie.
Ze względu na zapotrzebowanie na tlen eubakterie dzieli się na dwie, a mianowicie tlenowe i beztlenowe backteri. Tymczasem bakterie, które są klasyfikowane na podstawie tego, jak pozyskiwać składniki odżywcze, są również podzielone na dwie, a mianowicie heterotrofy i autotrofy.
Bakterie heterotroficzne to bakterie, które nie mogą wytwarzać własnych składników odżywczych, więc otrzymują pożywienie od innych organizmów. Bakterie heterotroficzne dzieli się na trzy, a mianowicie bakterie pasożytnicze, saprofityczne i chorobotwórcze.
Bakterie pasożytnicze pozyskują pożywienie na przykład od żywych organizmów, które je żywią Treponemataceae jako pasożyty u kręgowców i ludzi. Na przykład bakterie saprofityczne pozyskują pożywienie z resztek martwych organizmów Escherichia coli i Thiobacillus denitrificans. Wreszcie bakterie chorobotwórcze to bakterie pasożytnicze, które mogą na przykład powodować choroby w komórkach gospodarza Treponema palidum i Salmonella typhi.
Bakterie autotroficzne to bakterie zdolne do wytwarzania własnych składników odżywczych. Bakterie autotroficzne dzielą się na dwie, fotoautotrofy i chemoautotrofy.
Bakterie zawarte w fotoautotrofach wykorzystują światło słoneczne jako energię do produkcji pożywienia. Oto kilka przykładów bakterii fotoautotroficznych Bacteriochlorophyll (zielone bakterie) i Bacteriopurpurin (fioletowe bakterie).
Tymczasem bakterie chemoautotroficzne są w stanie wykorzystywać energię z wyników reakcji chemicznych do tworzenia materiału organicznego z materiałów nieorganicznych. Te reakcje chemiczne zachodzą poprzez utlenianie prostych związków nieorganicznych (na przykład azotynów, azotanów i siarczków). Oto kilka przykładów bakterii chemoautotroficznych Nitrobacter, Nitrosococcus, Nitrosomonas, i Thiobacillus.
Podobnie jak Archaebacteria, eubakterie mogą mieć również korzystne i szkodliwe skutki.
Niektóre z korzystnych ról eubakterii to ich zdolność do przekształcania amonu w jony azotynowe w glebie przez bakterie azotynowe. Jon azotynowy jest następnie przekształcany w jon azotanowy przez bakterie azotanowe, co zwiększa żyzność gleby. Eubakterie są również używane do fermentacji różnych rodzajów żywności, np. Sera (wg Streptococcus cremoris i Streptococcus lactis), jogurt (wg Streptococcus thermophillus i Lactobacillus bulgaricus) i nata de coco (wg Acetobacter xylinum). Istnieje również kilka rodzajów eubakterii, które są wykorzystywane do produkcji antybiotyków.
(Przeczytaj także: Rzuć okiem na 4 fazy wzrostu bakterii, cokolwiek?)
Niektóre inne eubakterie są przyczyną różnych chorób. Niektóre przykłady to eubakterie wywołujące chorobę tężcową (Clostridium tetani), zapalenie płuc (Klebsiella pneumoniae), Gruźlica (Prątek gruźlicy) i cholera (Vibrio cholerae).
Cyjanobakteria
Wreszcie, istnieją cyjanobakterie jako bakterie prokariotyczne, które mają pigmenty chlorofil (zielony) i fikocyjanin (niebieski), więc cyjanobakterie są często określane jako sinice. Ale komórki sinic mają nie tylko kolor zielono-niebieski. Niektóre są żółte, brązowe i czerwone. Sinice są autotrofami, a ich ściany komórkowe zawierają peptydoglikan. Sinice żyją w słodkiej wodzie, skałach, wilgotnej glebie.
Sinice mogą również przynosić korzyści i wady dla ludzkiego życia. Niektóre z korzystnych ról cyjanobakterii to ich zdolność do wiązania azotu, jako źródła wysoce pożywnej żywności, i są producentami w ekosystemie. Tymczasem szkodliwe cyjanobakterie są Kwitnące sinice który znajduje się w wodach, ponieważ pokrywa większość powierzchni, powodując śmierć organizmów wodnych z powodu braku tlenu.
