W życiu społecznym często spotykamy się z obojętnością, zarówno osobistą, grupową, jak i środowiskową. Zwłaszcza w życiu dużych społeczności miejskich i dużych krajów. W socjologii postawę tę można podzielić na dwie części: partykularyzm i ekskluzywizm. Jaka jest różnica?
Tendencja do partykularyzmu jest związana z tym, jak osoba zachowuje się w określonych sytuacjach. Gdzie partykularyzm jest systemem opartym na interesach indywidualnych, a nie na interesach grupy, czy to politycznych, ekonomicznych, kulturowych, które kładą nacisk na określony obszar lub grupę.
W społeczeństwie ten partykularyzm często pojawia się u tych, którzy potrafią myśleć tylko o sobie, nie znając otoczenia, co bywa źródłem konfliktów. Poza tym partykularyzm może również utrudniać integrację społeczną i narodową.
(Przeczytaj także: Definicja osób, grup i relacji społecznych)
Jeśli chodzi o cechy partykularyzmu, oprócz nadawania priorytetu interesom osobistym, w tym heterogeniczność, a mianowicie posiadanie różnych cech i poglądów lub rodzajów, wysoka mobilność, a mianowicie posiadanie i stawienie czoła szybkim zmianom oraz zorientowanie na racjonalność i funkcję poprzez priorytetyzację logiki i technologii.
Jednym z przykładów systemu partykularyzmu jest proces rekrutacji w firmie, która bardziej troszczy się o rodzinę niż o umiejętności.
A co z ekskluzywizmem? Ekskluzywizm to nauczanie lub rozumienie kogoś, kto ma tendencję do dystansowania się od swojego środowiska i społeczeństwa. Ten ekskluzywizm jest ściśle powiązany z partykularyzmem, ponieważ nadaje priorytet interesom osobistym, a następnie powoduje, że grupa ma tendencję do oddzielania się ze specjalną postawą uzgodnioną w grupie.
Negatywny wpływ ekskluzywizmu polega na uważaniu własnej grupy za najlepszą w pojedynkę. Tymczasem pozytywnym skutkiem jest zwiększenie poczucia solidarności i solidarności wśród innych członków grupy. Na przykład dzieci pochodzące z bogatych rodzin oddzielą się od dzieci pochodzących z biednych rodzin.
Innym przykładem, który istnieje w środowisku regionalnym, na przykład, jest izolowana kultura oddzielająca się od społeczności, ponieważ nie chcą, aby ich kultura ulegała wpływom rozwijającej się kultury, dlatego wolą oddzielić się od społeczności, aby ich kultura miała wpływ. nie zmieniają się, ponieważ wierzą, że ich zwyczaje są dobre. Stało się to w społecznościach Beduinów, Madurese i Bugis.
