Granica funkcji trygonometrycznej jest definiowana jako wartość najbliższa kątowi w funkcji trygonometrycznej. To obliczenie można zastąpić, podobnie jak granicę funkcji algebraicznej, ale funkcją trygonometryczną, którą należy najpierw zmienić.
Funkcja trygonometryczna musi zostać przekonwertowana na tożsamość trygonometryczną dla nieokreślonej granicy, która jest granicą, która w przypadku podstawienia będzie równa 0. Ponadto istnieje również sposób obliczenia nieokreślonego limitu bez użycia tożsamości trygonometrycznej, ale z wykorzystaniem granicy trygonometrycznej twierdzenie. Inni używają jednocześnie tożsamości i twierdzenia.
Istnieją różne sposoby wyznaczania wartości granicznej funkcji trygonometrycznych, a mianowicie metody numeryczne, podstawianie, faktoring, czasy równorzędne i pochodne.
(Przeczytaj również: Pomiar widoczności za pomocą wzorów trygonometrycznych)
Ale na podstawie wartości możemy podzielić tę formułę na dwie, to znaczy te, które są bliskie liczbie i bliskie zeru.
X Zbliżanie się do liczby
Jeśli mamy granicę funkcji trygonometrycznej, której x przybliża liczbę c, możemy określić jej wartość, podstawiając c w funkcji trygonometrycznej. Formuły są następujące.
X zbliża się do zera
Jeśli x granicy funkcji trygonometrycznej zbliża się do zera, możemy użyć poniższych wzorów.
Jeśli po podstawieniu wartości x w funkcji trygonometrycznej nieokreśloną postacią jest 0/0 ∞ / ∞, to do określenia wartości granicznej funkcji trygonometrycznej można zastosować regułę Szpitala L, a mianowicie
Intuicyjne zrozumienie granic funkcji wyzwalających
Intuicyjne zrozumienie granicy funkcji trygonometrycznej jest tym samym, co granica funkcji algebraicznej. Limit funkcji wyzwalania istnieje wtedy i tylko wtedy, gdy istnieje lewy i prawy limit, a wartość lewego limitu jest taka sama, jak prawy limit.
