Historia ma nieocenioną wartość historyczną. Ponieważ historia jest również w stanie zapisać punkt podróży do punktu w tym czasie. Czy jednak wiesz, czy badacze lub historycy na pewno zapiszą wyniki swoich badań historiograficznie? Czym więc jest historiografia i czym różni się od tradycyjnej historiografii?
Samo słowo historiografia ma swoje korzenie od greckiego „Historia”, co oznacza „historię” i „grafhe”, co oznacza „pisanie” lub „rękopis”. Można interpretować, że historiografia pisze w formie wyników badań historycznych. Jedną z form historiografii, zwłaszcza w świecie, jest historiografia tradycyjna.
Ten typ historiografii, jak sama nazwa wskazuje, wywodzi się z epoki tradycyjnej, czyli z czasów królestw hindusko-buddyjskich i islamskich. Pisarze są braminami, poetami lub z kręgów literackich.
(Przeczytaj także: Definicja historiografii i typów)
W swoim czasie wszyscy zostali urzędnikami w tradycyjnej strukturze biurokratycznej, odpowiedzialnymi za gromadzenie historii w formie inskrypcji, książek, kronik i sag. Przykłady tradycyjnej historiografii obejmują inskrypcję z Canggal, Negarakertagama, Sutasoma, Hikayat Raja-raja Pasai i Babad Tanah Jawi.
Charakterystyka historiografii
Istnieje kilka cech tradycyjnej historiografii, które odróżniają ją od innych historiografii, w tym:
- Charakter dinastisentryczny, skupiający się na królu lub rodzinie królewskiej. królowie lub władcy są zwykle opisywani jako ktoś, kto jest potężny i ma nadprzyrodzone moce. Dlatego tradycyjna historiografia jest często mistyczna.
- Charakter feudalistyczno-arystokratyczny, który ma tendencję do opowiadania o życiu arystokratów we wszystkich ich słowach i zachowaniu. Ta historiografia nie obejmuje historii życia ludzi, w tym społecznych i ekonomicznych aspektów życia ludzi.
- Z natury religijno-magiczny, który wiąże się z wierzeniami i mistycznymi rzeczami.
- Nie ma wyraźnej różnicy między wyobraźnią mitologiczną a faktami lub faktami.
- Dąż do umocnienia prawowitości króla, a mianowicie do poszanowania i podniesienia władzy króla. Celem jest, aby król był szanowany, posłuszny i wspierany. Dlatego tradycyjna historiografia ma w swojej twórczości poziom mityczny.
- Charakter regionalny, który ma charakter regionalny, w związku z czym silnie wpływają na niego pewne elementy regionalne związane z tradycjami, zwyczajami, wartościami moralnymi i wierzeniami.
Okresowa historiografia tradycyjna
Jeśli spojrzeć okresowo, tradycyjna historiografia na tym świecie składa się z dwóch okresów, a mianowicie okresu hindusko-buddyjskiego i okresu islamu.
- Historiografia hindusko-buddyjska
W tym czasie historiografowie dominowali w formie napisów, wykonanych z surowca lub metalu. Ale są też te napisane w formie książkowej, zwłaszcza od królestwa Kahuripan lub początku X wieku naszej ery.
Na początku ery hindusko-buddyjskiej w większości historiografii stosowano sanskrycie i pismo pallawa. W międzyczasie, w połowie pisania, przeszedł na używanie starego języka jawajskiego. Odkąd została napisana w formie książkowej, tradycyjna historiografia okresu hindusko-buddyjskiego osiągnęła swój szczyt pisania wraz z pojawieniem się poetów takich jak Mpu Kanwa, Mpu Sedah, Mpu Panuluh, Mpu Sharmaja, Mpu Tantular i Mpu Prapanca.
- Historiografia okresu islamu
Historiografia okresu islamu ma swój własny styl pisarski. Król nie jest już główną orientacją, ale kładzie nacisk na nauki islamu, filozofię i sufizm.
Historiografia okresu islamu pojawiła się jako dzieło literackie i była przedstawiana głównie w formie poezji i prozy. Istnieje wiele innych przykładów pisania, w tym saga, kronika, poezja, suluk i książki.
