Zanim islam wkroczył i rozwinął się, świat miał już styl kulturowy, na który wpływały hinduizm i buddyzm. Wraz z nadejściem islamu świat ponownie przeżywał proces akulturacji. Czym więc jest ta akulturacja?
Sama akulturacja jest procesem społecznym, który pojawia się, gdy grupa ludzi o określonej kulturze napotyka elementy obcej kultury. Kultura obca jest stopniowo akceptowana i przetwarzana we własną kulturę, nie powodując utraty elementów kulturowych samej grupy. W tym przypadku proces akulturacji dał początek nowej kulturze, a mianowicie światowej kulturze islamskiej.
Wiele rzeczy zostało dotkniętych po wejściu islamu na świat. Począwszy od budynków, kultury i literatury, po ceremonie.
Sztuka budowlana
Islamska sztuka architektoniczna, która wykazuje akulturację z kulturą przedislamską, obejmuje grobowce i meczety. Oba przejawiają formy akulturacji z wcześniejszymi lokalnymi kulturami, a mianowicie kulturą prehistoryczną i hindusko-buddyjską. Inne formy sztuki architektonicznej, takie jak pałace, forty i łaźnie, do tej pory nie wykazały zbytniej akulturacji z lokalną kulturową sztuką architektoniczną.
Sztuka i kultura
Wpływ islamu można dostrzec w trzech formach sztuki, które można dostrzec w postaci sztuk kulturalnych, takich jak taniec. Na świecie istnieją sztuki tańca, na które wpływa islam.
Uważa się, że taniec Debusa jest oryginalną sztuką ludu Banten, która rozwinęła się od wczesnych dni islamu, a mianowicie za panowania sułtana Maulany Hasanuddina (1532-1570). Debus stał się jednym ze sposobów szerzenia islamu. Ten występ Debusa rozpoczyna się od intonowania lub recytacji pewnych wersetów z Al-Koranu i pozdrowienia (salawat) dla Proroka Mahometa. Dziś Debus jako sztuka samoobrony jest szeroko wystawiany podczas wydarzeń kulturalnych lub tradycyjnych ceremonii.
Innym przykładem jest taniec Seudati wywodzący się z prowincji Aceh. Ten taniec jest przykładem wpływu islamu na sztukę, gdzie samo Seudati pochodzi od słowa „syahadat”, co oznacza świadka, zeznanie lub posłańca Allaha. W tańcu Seudati tancerze śpiewają Prorokowi określone pieśni zawierające salawat. Inna nazwa to Saman, co oznacza osiem, ponieważ pierwotnie grało w tę grę ośmiu graczy.
(Przeczytaj także: Wpływ kultury hindusko-buddyjskiej na świat)
Taniec Zapin to kolejny przykład tańca, na który wpłynął islam. Dokładnie z arabskiego, perskiego i indyjskiego od XIII w. Ten tradycyjny taniec jest edukacyjny i rozrywkowy, używany jako medium dla islamskiego da'wah poprzez śpiewane pieśni Zapina. Muzyka towarzysząca składa się z dwóch głównych instrumentów, a mianowicie strunowego i trzech małych instrumentów perkusyjnych zwanych marwasami.
Sztuki literackie
Sztuka literacka, która rozwinęła się na początku okresu islamu, jest sztuką literacką, która powstała z połączenia literatury wpływów hindusko-buddyjskich i literatury islamskiej. Formę akulturacji w sztuce literackiej można dostrzec w zastosowanych pismach / postaciach, a mianowicie za pomocą arabskich liter malajskich (arabski gundul), a treść opowieści jest również zaczerpnięta z literatury, która rozwinęła się w epoce hinduskiej.
Formy pracy literackiej obejmują:
- Saga
Saga to indywidualna historia oparta na słynnych postaciach, które żyły w tym czasie, takich jak saga Hang Tuah, saga Panji Semirang, saga Bayan Budiman i inne. Ta praca jest wpływem kultury perskiej.
- Kronika
Babad to dzieło literackie, które żyje w tradycyjnym społeczeństwie i jawajskim środowisku kulturalnym. Babad należy do pewnego rodzaju tradycyjnej historigrafii, której główną cechą jest mieszanie elementów historii i baśni. Przykłady kronik obejmują kronikę Tanah Jawi, kronikę Diponegoro, kronikę Cirebon.
- Mistycyzm
Suuk to książki zawierające nauki sufizmu. Przykłady suluk obejmują suluk Sukarsy, który zawiera Ki Sukarsę, który poszukuje prawdziwej wiedzy, aby osiągnąć doskonałość życia. Suluk Wujila zawiera zbiór porad od Sunana Bonanga do Wujila, byłego krasnoluda służącego Majapahit (punggawa).
System kalendarza
System kalendarza również uległ zmianie wraz z wejściem islamu. W czasach hindusko-buddyjskich używano kalendarza z rokiem Saka. W okresie islamu nowy system kalendarza lub kalendarz był używany z systemem Hidżry.
Kalendarz Hidżry zaczyna się od miesiąca muharrama, a kończy na miesiącu dzulhijjah. Obliczenie jednego roku w islamie to dwanaście cykli księżycowych o łącznej długości 354 dni, 8 godzin, 48 minut i 36 sekund. Dlatego kalendarz w islamie jest o 11 dni krótszy niż kalendarz gregoriański i inne kalendarze oparte na ruchu słońca (kalendarz słoneczny). Powoduje to również, że islamski system kalendarza nie zawsze pojawia się w tym samym sezonie.
Tradycje i ceremonie
Istnieją tradycje i ceremonie będące połączeniem elementów lokalnych, hindusko-buddyjskich i islamskich, które przeszły proces synkretyzacji.
- Tradycje pielgrzymkowe
Tradycją pielgrzymek jest zwyczaj społeczności islamskiej odwiedzania świętych miejsc w postaci grobów królów lub ważnych osób, które są pochowane w określone dni na dziedzińcu meczetu. Ten rytuał jest podobny do rytuału wykonywanego w świątyni, która jest uważana za świętą. Podobnie groby królów lub sułtanów są uważane przez społeczność za święte osoby posiadające magiczne moce.
W związku z tym istnieje zwyczaj niektórych społeczności muzułmańskich, które w pewnych okresach pielgrzymują do grobów królów lub osób świętych, które są uważane za święte, oraz do meczetów uważanych za święte zgodnie ze zwyczajami ludzi z epoki hindusko-buddyjskiej. świątynie ku czci zmarłego króla. Ta praktyka dowodzi, że wierzenia społeczne, które rozwinęły się w okresie islamu, były nadal powiązane z wierzeniami społeczeństw hindusko-buddyjskich i społeczeństw przedpiśmiennych.
- Ceremonia
Ceremonie religijne jako forma akulturacji z islamem, które do dziś odbywają się, to upamiętnienie urodzin Proroka, Isry Mikraja, Id al-Fitr i Id al-Adha. Ceremonii Grebega Maulidów w niektórych obszarach zwykle towarzyszy czyszczenie świętych przedmiotów, takich jak kris, włócznie lub inne przedmioty. Uroczystości Grebek Besar i Grebek Maulud odbyły się w Demak, Surakarta, Yogyakarta, Cirebon, Banten i Aceh.
