Wzrost liczby ludności na świecie, który z roku na rok rośnie, przynosi dobro i zło. Z jednej strony świat dysponuje ogromnymi zasobami ludzkimi, dzięki czemu można go wykorzystać jako główny kapitał stymulujący rozwój. Z drugiej strony temu szybkiemu wzrostowi nie odpowiadała dostępność odpowiedniej liczby miejsc pracy, co skutkowało różnymi problemami.
W rzeczywistości każdy obywatel ma prawo do wyboru i wykonywania swoich zawodów. W kategoriach ekonomicznych rozpoznamy 2 terminy, a mianowicie siłę roboczą i siłę roboczą. Jaka jest zatem różnica między tymi dwoma terminami?
Dosłownie pracę można zdefiniować jako zasoby ludzkie, które są głównymi czynnikami sukcesu rozwoju gospodarczego. Zgodnie z konstytucją, definicja pracy zawarta w ustawie nr 13 z 2003 r. Dotyczącej siły roboczej, art. 1 ust. 2, wyjaśnia, że praca to każdy, kto jest zdolny do wykonywania pracy w celu wytworzenia towarów i / lub świadczenia usług w celu zaspokojenia własnych potrzeb lub spełnienia swoich potrzeb. Publiczne.
(Przeczytaj także: Jak sporządzić list motywacyjny?)
Tymczasem siła robocza opiera się na ustawie nr. 20 z 1999 r. Art. 2 ust. 2 to osoby lub rezydenci w wieku 15 lat i starsi, którzy już pracują lub mają już pracę, ale nie podjęli pracy lub są czasowo bezrobotni.
Według GUS (BPS) liczba ludności w wieku produkcyjnym w lutym 2019 roku wyniosła 196,46 mln, a siła robocza 136,18 mln. W międzyczasie populacja pracująca wynosiła 129,36 mln, a bezrobotnych 6,81 mln.
Istnieją trzy kategorie ludności, które nie mieszczą się w kategorii siły roboczej, a mianowicie studenci, gospodynie domowe, a także osoby niepełnosprawne. Istnieją 4 warunki populacji, o których można powiedzieć, że są siłą roboczą, a mianowicie:
- Masz więcej niż 15 lat i mniej niż 64 lata
- Gotowy, chętny i zdolny do pracy
- Nie jest studentem
- Nie gospodynie domowe i bezrobotni dobrowolnie.
