Czy słyszałeś kiedyś o terminach rozwój i wzrost gospodarczy? Może niektórzy z nas myślą, że te dwa są podobne. Jednak rozwój gospodarczy i wzrost gospodarczy są w rzeczywistości bardzo różne. Rozwój gospodarczy jest ciągłym procesem długofalowego zwiększania produktu krajowego brutto (PKB) kraju i dochodu na mieszkańca jego ludności. Tymczasem wzrost gospodarczy to wzrost PKB kraju bez zwracania uwagi na zmiany w innych strukturach gospodarczych, wzrost liczby ludności i skupia się tylko na liczbie, a nie aspektach, na które ma to wpływ. Wzrost gospodarczy ma charakter ilościowy. Po drodze teorię wzrostu gospodarczego dzieli się na dwie, a mianowicie teorię historyczną i teorię klasyczną.
Teoria historyczna
Kilka postaci, które wyraziły swoje poglądy na temat teorii historycznej, to Frederich, Karl Bucher, Werner Sombart i Walt Whiteman Rostow. Teoria historyczna koncentruje się na procesie rozwoju gospodarczego społeczności, począwszy od etapu prehistorycznego do etapu przemysłowego, społeczeństwa światowego i społeczeństw o wysokiej konsumpcji.
Frederich stwierdza, że wzrost gospodarczy kraju opiera się na technikach produkcji i źródłach utrzymania jego ludności. Według niego wzrost gospodarczy człowieka dzieli się na cztery, a mianowicie okres łowiectwa i wędrówki, okres lęgowy i rolniczy, okres rolniczy i rzemieślniczy oraz okres rzemieślniczy, przemysłowy i handlowy.
W międzyczasie, Karl Bucher definiuje wzrost gospodarczy w oparciu o relacje między producentami a konsumentami. Teoria wzrostu gospodarczego, którą wysunął, dzieli się na gospodarstwa domowe zamknięte, gospodarstwa domowe w miastach, gospodarstwa domowe i gospodarstwa domowe na świecie.
(Przeczytaj także: 3 podejścia do obliczania dochodu narodowego)
Podczas RT przy zamkniętych drzwiach ludzie wytwarzali towary wyłącznie na własne potrzeby. To tempo wzrostu tylko zachęciło ich do handlu w erze RT Kota. Na etapie RT Bangsa pewne towary nie mogą być produkowane niezależnie przez niektóre miasta. Wreszcie doszło do handlu międzymiastowego. Wreszcie, na światowej scenie RT, technologia umożliwiła ludziom handel między krajami.
Werner Sombart ma własną teorię wzrostu gospodarczego. Dzieli wzrost gospodarczy na cztery, a mianowicie przed kapitalizmem (Vorkapitalismus), średni kapitalizm (Furh Capitalismus), wielki kapitalizm (Hoch Capitalismus) i późny kapitalizm (Spot Capitalism).
W erze przedkapitalistycznej ludzie nie znali kapitalizmu, ponieważ nadal pracowali, aby zaspokoić własne potrzeby. Dopiero na etapie średniego kapitalizmu zaczynają poznawać pieniądze i gromadzić bogactwo. Wchodząc na wielką scenę kapitalistyczną, pojawiają się kapitaliści lub właściciele kapitału, a ludzie są kierowani, aby uzyskać maksymalny zysk. Na ostatnim etapie, a mianowicie na ostatecznych kapitalistach, przepaść między kapitalistami a robotnikami rodzi socjalistów, aby przynosili wzajemny dobrobyt.
Ostatnia to teoria wysunięta przez Walt Whiteman Rostow. Dzieli wzrost gospodarczy na pięć etapów, a mianowicie tradycyjne społeczeństwo, warunek konieczny do startu (warunek startu), odlecieć (odlecieć) gospodarka jest dojrzała (dojrzałość ekonomiczna) i etap wysokiego zużycia masowego (wysokie zużycie masowe).
Tradycyjne społeczności nadal żyją tradycyjnie, przestrzegając zwyczajów. Produkcja jest nadal ograniczona. Już na wstępie do startu ludzie zaczęli zdawać sobie sprawę, że muszą dokonać zmian i zaczęli być otwarci na nowe innowacje. Dopiero na starcie nastąpi wzrost gospodarczy.
W dojrzałej gospodarce ludzie są w stanie bardziej selektywnie i efektywniej wykorzystywać technologię, dzięki czemu wykorzystanie czynników produkcji może być bardziej efektywne. Na ostatnim etapie, a mianowicie na etapie masowej konsumpcji na wysokim poziomie, społeczeństwo osiągnęło dobrobyt.
Klasyczna teoria
Adam Smith, jeden z klasycznych danych teoretycznych, stwierdził, że gospodarka osiągnie swój maksymalny punkt w systemie liberalnym, który obejmuje dwa elementy, a mianowicie wzrost liczby ludności i wzrost produkcji.
Oprócz Adama Smitha są David Ricardo który skrytykował opinię Adama Smitha i argumentował, że wzrost populacji spowoduje obfitość siły roboczej, a płace spadną.
Teoria klasyczna rozwinęła się następnie w teorię neoklasyczną, którą rozwinęły trzy postacie. Pierwsza postać to Robert Solow który stwierdza, że wzrost gospodarczy może wzrosnąć, jeśli istnieje wzrost produkcji, który można osiągnąć, jeśli połączy się kapitał i siłę roboczą.
Następna jest Keynesian lub Harrod Donar. Twierdzi, że akumulacja kapitału jest decydującym czynnikiem wzrostu gospodarczego, ponieważ powoduje, że gospodarka jest w stanie zapewnić większą produkcję.
Joseph Schumpeter argumentował, że wzrost gospodarczy był spowodowany innowacjami w zastosowaniu wiedzy i technologii w świecie biznesu.
